BANA ANLA DEDİKLERİ YURDUMDA

I.

iki dağın sevişmesini anlatır her uçurum

ve öyle süzülür ipini kopartan uçurtma,

hep kendi kavmini bilir,ezbere borçlanır

zabdedilen yere indirilen çivi

plastik bir cenaze törenininde hocanın

safrana batırılmış muska,bir kepçe pirinç pilavı

kuru fasulyenin yağ üniteleri kaynamış

bütün iğrenç ve birikmiş irinlerin bakteriye dönüştüğü

tüm akrabalarımı soyumu soyunarak

uzaklaştım bana anla dedikleri yurdumdan.

bakıyorum ;

yollara birikmiş çöplere betona benzeyen şekillere

gazele tarumar karışmış ağaç dökülenlerine

siluetlere insana hayvana böcek ot ve nevaleye

labirentin kör ucunda saklanıyorlar

şarkılar konuşuluyor do’dan la öksüz

serçe kuşları bir kavağa haber gönderiyorlar

yeraltından sesler dağılıyor kocaman

yerüstünde aynı dağınıklık yetersizliklere kefen

dehşetle çekiyorum yakalayıp ateşi.

II.

bir dönemecin başındayız

kıyıya sıkışmış mask bakıyor gözlerini burkup

hazları yok farzedilmiş bir aşkın çocuğuyuz

kösnül bir dünya bunca uğuldarken

ufukta mavi boşlukta sonsuz bir nokta

ah sınırı olmaz acı ortasında kalbimin

bu yüzü daha önce görmüştük biz

eprimiş bir düşünceyi seyreltirken

gergef ne güzel biçim veriyor kaneviçeye

ters çeviriyorum uzanıyorum

kimse görmez hikayemizi

duymaz rengi batmış sökülen sözcükleri

bir ağacın gölgesinde bakmak onca ceylana

uzaksın kaf kadar,ömür suları nereye aksın

kokun,burulan içim ve ellerin düşer aklıma.

çok sıkı kucaklaşmalı

sağaltıcı ve sarsan bütün titremelere inat

tenimizde kabaran ter,

göğsümüzde eksik kalan duman izi,

cinsel istismar

kıyaslanan adalet

ya kimlik beyanımız

ifademiz var

bir mevsimi daha eskitmek                                                                 

yüzen bir yarım adanın derin sularında

benim çok acil şişmem gerek,

çok acil ölüp dirilmem.

günahı yok kimsenin

bana anla dedikleri yurdumda.

III.

belki bir avuç çiçek bir tutam mektup belki

kurumuş ve kirlenmiştir biriken yerde

kanatır ökçesini ikiden fazla insanı ilgilendiren acı

ölüler bütün dinleri konuşur mu uzandığı yerde

dişleri bağlıyken bir ipin teyeline

silinmiş sesler,buğulanmış bir gözün göremediği

çözülmeler çanhıraç bir avazda bağlanıyor

birazdan karanlığı alacak önüne gün

beslediğimiz ağacın suları çekilecek

bitime saklanacak herşeyin peşine takılacak.

odalar dolaştım kayıp sesler işittim

su yolları gördüm sırtımda

ödünç nefesler aldım

kanatlarımı bıraktım bir karanlık dehlizde

ışık gördüm çabaladım ıkındım uçamadım

orkide saksısında goncasını okşuyordu

ıpıslak yalınayak

kömür lekesi,ciğer yangını,yüzüne inen yumruk

anlatsam sana parçalı masallar

bütün gölgelerin kibarıyım şimdi

bana anla dedikleri yurdumda.

IV.

göğe döndü gözler,herkes olduğu yerden bakıyor

kah ürkek,kah seyrek hayretle göçebe kuşları izler gibi

bir bağlanıp sımsıkı sonra rüzgarda dağılan bulutlar gibi

süzülüp dönmeye başlayan gökyüzüne

biraz daha iyi,biraz daha dayanılır olsun diye hayat.

sonu olmadığına göre sonsuzluğun

çocukluğumda öğrendiğim bütün haksızlıklar devam ediyor hala

ne kadar daha bakacağız sise dans ede ede

görmeden gidecek miyiz denizi

oysa durmadan acıya dayanıklı bir dünya yağıyor üstümüze

ve zaman eriyen ellerimizde kar toplayan fırtına.

yaklaşık uçurumlar biriktirdim

unuttum adımızı çağıran sesi

çiçeği buldum,sonra güzü soldular ikiside

biçilmiş otların sarı sürgünü

benden öncede buradaydı benden sonrada kalacaklar

gidip bir ırmağı aralayayım arığa dönsün su

bir gölü deleyim,bir akşamı karşılayayım bir uykuya demleneyim

dönüyor bu dünya şaraba ezilmiş üzümler gibi

çöl kumuna,su kuşlarına,yaşından çözülmüş ağlayan tarihe

senden biriyim şimdi,sen gibi

bana anla dedikleri yurdumda.